آش‌گل‌گیوه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشِ/گِل/گیوه/

اسم مرکب

آش‌گل‌گیوه

1. (گفتگو): آشی بدمزه و بی‌خاصیت.

   آش گل‌گیوه پخته، خودش هم نمی‌تواند بخورَد.

مترادف‌ها

• آش پیش پا، آش چهلم، آش خوردن، آش در هم جوش، آش دندانی ، آش دهن سوز، آش بردن، آش شلم شوربا، آش شله قلم کار، آش کشک خاله، آش پشت پا، آش همان آش، آش یک وجب روغن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن