آغندن

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• آقندن

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آغَندَن/

مصدر فعل متعدی

آغندن

1. (قدیم): بن مضارع آغن، فرو کردن. آکندن.

   روز افزون دستارچه‌ای داشت در دهان او آغند و او را محکم بربست. «ارجانی»

2. آغِندَن در زبان بهاری به معنی «از نوع سفید»، و زمانی صرف می‌شود که به مخاطب تأکید می‌شود مثلا در خرید پارچه نوع سفیدش را ابتیاع نماید.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس