آغن

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• آقن

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آغَن/

اسم

آغن

1. (قدیم): بن مضارعِ آغندن. و نیز آکندن.

   آغن اصطلاحی رایج در دنیای باستان و در زبان معیار باستان به دو بخش آغ - اَن قابل تجزیه است؛ و هنگامی صرف می‌شده که ملکه سفید یا شاهزاده سفید از اسبی پیاده گردد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس