آفت‌زدن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفَت/زدَن/

مصدر لازم

آفت‌زدن

1. به بیماری، تباهی، زیان، و مانند آنها گرفتار شدن.

   باغ‌ها آفت زده است. «میرصادقی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن