آفریدگی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفَریدِگی/

اسم مرکب

آفریدگی

1. (قدیم): وضع و حالت آفریده.

   همه عالَم را در آفریدگی امری بس بود ... چون به آدم رسید از امر درگذشت. «محمدمنور»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن