آلفتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آلُفتَن/

مصدر لازم

آلفتن

1. شور و هیجان داشتن، شوریده شدن، پریشان شدن. آلفته.

مصدر متعدی

1. آشفتن، پریشان ساختن.

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن