آلوده‌دامن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آلوده/دامَن/

صفت

آلوده‌دامن

1. (قدیم): ناپرهیرکار، گناهکار، تردامن. آلوده دامان.

   گر من آلوده دامنم چه عجب/ همه عالم گواه عصمت اوست. «حافظ»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن