آهنگین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آهَنگین/

صفت نسبی

آهنگین

1. دارای آهنگ. صدای آهنگین.

کهن واژه

1. آهنگین به نظر می‌رسد تصحیف شده «آهن‌گَیِن» بوده باشد که در این صورت در زبان معیار باستان به معنی آهن‌پوش، زره‌پوش، غرق در ابزار و ادوات جنگی که بیشتر اسفندیار به این معنا شهره بوده است.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس