آهوست

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /آهوست/

آهوست

1. منسوب به آهو؛ زشتی، ناپاکی. عیب و نقص در اندام.

   گر آهوست بر مرد موی سپید/ ترا ریش و سر گشت چون خنگ بید «فردوسی»

منابع

• شاهنامه