آوار‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آوار/کردَن/

مصدر فعل متعدی

آوارکردن

1. از بالا به پایین آوردن و پهن کردن؛ انداختن.

   او از روی دیوار، خودش را روی ماشین آوار کرد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن