آوردگه

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /آوَرد/گَه/

اسم مرکب

آورگه

1. نک آوردگاه؛ محل نبرد دو یا چند نفر، میدان جنگ.

منابع

• فرهنگ لغت معین