آژدن

فارسی

ریشه‌ لغت

• شاهنامه

آوایش

• /آژدَن/

مصدر فعل متعدی

آژدن

1. (قدیمی): آجیدن. صیقلی کردن. جریحه‌دار کردن.

   کنون نیزه و گُرز باید زدن/ همه چشم دشمن به تیر آژدن «فردوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس