آکنده‌گوش

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• آگنده‌گوش

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آکَنده/گوش/

صفت مرکب

آکنده‌گوش

1. (قدیم): بی‌اعتنا به سخنان و اندرزهای دیگران. اندرز ناپذیر.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین