آینه‌بین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آینه/بِین/

صفت

آینه‌بین (فرهنگ‌عوام)‎

1. آنکه با نگاه کردن در آینه از محل گم شدن افراد یا اشیاء خبر می‌دهد، و مکان آنها را نشان میدهد.

   دعا‌نویس، آینه‌بین، کف‌بین جهت امور و حوائج زنان ... «جعفرشهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن