اباحت
فارسی
ویرایشریشه لغت
ویرایش- عربی
آوایش
ویرایش- /اِباحَت/
اسم مصدر
ویرایش
اباحت (فقه)
- مخیر بودن شخص مکلٌف برای انجام یا ترک ویزی. اباحة.
- مباح بودن، حلال کردن، روا دانستن.
- اعتقاد به جایز دانستن چیزی که انجام آن در شرع حرام است.
- به تکلیف اعتقادی نداشتن و انجام محّرمات را جایز دانستن.
کهن واژه
ویرایش
- اباحت ممکن است به دو یا سه بخش اَبا - حت یا اَ - با - حت قابل تجزیه باشد؛ که احتمالا حت در زبان عربی بجای عت جایگزین شده و مفهوم کلی از آن توجه مخاطب به سوم شخص مفرد یعنی انسانی بوده است.
برگردان‌ها
ویرایش
|
منابع
ویرایش- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس