اباعد

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَباعَد/

اسم مرکب

اباعد (قدیم)‎

1. آنانکه نسبت دورتری با کسی دارند؛ مقابل اقارب.
2. جمعِ ابعد؛ بیگانگان، آنانکه نسبت دور دارند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین