ابرع

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَبرَع/

صفت

ابرع (قدیم)‎

1. سرآمد دیگران در دانش و هنر و مانند آنها.

   جناب مجد مجلس سامی، امیر حکیم، امام عالِم، ابرع و اورع. «خاقانی‌شروانی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن