اورع

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اُرَع/

صفت نسبی

اورع (قدیم)‎

1. پرهیزگارتر، پرهیزکارترین، پارسا.

   جناب مجد مجلس سامی، امیر حکیم، امام عالِم، ابرع و اورع. «خاقانی‌شروانی»

کهن واژه

1. اِورَع در زبان بهاری معادل اونجا در زبان فارسی است؛ و در زبان معیار باستان ممکن است به دو بخش اِو - رع قابل تجزیه باشد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس