ابرگین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبر/گِین/

صفت

ابرگین (قدیم)‎

1. ابر آلود.

   در شب ابرگین غم، مشعله‌ها درآوری/در دل تنگ پُر گره پنجره باز می‌کنی. «مولوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن