ابلقی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبلَقی/

حاصل مصدر

ابلقی

1. وضع و حالت ابلق.

   اسب گلگون باید که یکرنگ بُوَد و هیچ به ابلقی نزند. «عنصرالمعالی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن