ابلق‌ایام

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَبلَق/ایّام/

اسم مرکب

ابلق‌ایام (مجاز)‎

1. شب و روز. روزگار.

   ابلق ایام در زیر ران فرمان ایشان رام است. «جوینی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن