اتفاقا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِتِّفاقاً/

قید

اتفاقاً

1. از روی اتفاق، تصادفاً. همگی، باهم، به اتفاق.
2. (گفتگو): برای مخالفت با نظر کسی گفته میشود؛ نه؛ اینطور نیست.

مترادف‌ها

• اتفاقی، اتفاق نظر، اتفاق آرا، اتفاق افتادن، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

---

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن