اتفاقی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِتِّفاقی/

صفت نسبی

اتفاقی

1. ویژگی آنچه برحسب تصادف و بطور ناگهانی پیش آید. بطور تصادفی، ناگهانی. غیر منتظره، به ناگهان، غیرمترقبه.

   از این جریان‌های اتفاقی که بگذریم، دِه وضع عادی همیشگی خود را حفظ میکرد. «اسلامی ندوشن»

2. (قدیم): مورد توافق طرفین، دوطرفه.

مترادف‌ها

• اتفاقا، اتفاق نظر، اتفاق آرا، اتفاق افتادن، اتفاق داشتن، اتفاق کردن

---

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین