اتقیا

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَتقِیا/

اسم مرکب

اتقیا (قدیم)‎

1. پرهیزکنندگان از گناه.

   دیباچه مروّت و سلطان معرفت/ لشکرکش فتوّت و سردار اتقیا. «سعدی»

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن