اتو

فارسی

ریشه لغت

• روسی

آوایش

• /اُتو/

اسم

اُتو

1. وسیله‌ای فلزی که آن را با برق (یا زغال) گرم می‌کنند و چین و چروک لباس و پارچه را با آن برطرف می‌سازند، یا در شلوار و دامن و مانند آنها خط ایجاد می‌کنند. اطو.
2. ابزاری آهنی با یک صفحه صاف که به وسیله برق گرم می‌شود و با آن چین و چروک پارچه یا لباس را از بین ببرند.
3. (گفتگو): حالت صاف و بی‌چروک بودن لباس بر اثر اتو کشیدن.

اسم

اُتُ

1. به زبان ترکی و آذری یعنی بشین.
2. (گفتگو): اُتُ زدن کنایه از بدون پرداخت کرایه، سوار اتومبیل فرد بیگانه شدن.

استعاره

1. اتوی شلوار کسی خربزه قاچ کردن کنایه از: بسیار شیک‌پوش بودنِ او.

واژه‌های مشتق شده

• اتوی بخار، اتو زدن، اتو کردن، اتو کشیدن، اتو داشتن، اتو گرفتن، اتو استاپ

---

منابع

• فرهنگ بزرگ‌ سخن/ فرهنگ لغت معین