اجابت‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِجابت/کردَن/

مصدر فعل متعدی

اجابت‌کردن

1. اجابت. پاسخ گفتن.

   نمی‌توانستم درخواست او را اجابت کنم.‌«آل احمد»

مصدر فعل لازم

1. (قدیم): بیرون رانده شدن فضولات و مدفوع از بدن.
2. (مجاز): تخلیه کردن فضولات بدن.
3. (قدیم): اجابت کردن کسی را: خواهش و درخواست او را پذیرفتن.

مترادف‌ها

• اجابت، اجابت مزاج، اجابت شدن، اجابت آمدن، اجابت یافتن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن