اجابت‌یافتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِجابت/یافتَن/

مصدر فعل لازم

اجابت‌یافتن

1. اجابت.

   دعای من در حق او اجابت یافت. «عطار نیشابوری»

مترادف‌ها

• اجابت، اجابت مزاج، اجابت شدن، اجابت آمدن، اجابت کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن