احالت

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِحالَت/

اسم مصدر

احالت (قدیم)‎

1. از حالی به حالی دیگر درآوردن. نک احاله. احالة.

   طبیعت عالَم کون و فساد ... مقدّر بر تغییر و احالت و افساد است. «خواجه نصیر طوسی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین