احاله‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِحاله/کردن/

مصدر فعل متعدی

احاله‌کردن

1. احاله.
2. (حقوق): احاله.

   پرونده به دادگاه دیگری احاله شد.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن