احباط‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِحباط/کردن/

مصدر فعل متعدی

احباط‌کردن

1. احباط.

   اعمال کافران را هیچ وقوعی نباشد تا چیزی باید که آن را احباط کند. «اسماعیل جرجانی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن