احکام کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِحکام/کردن/

مصدر فعل متعدی

احکام‌کردن

1. اِحکام. تأیید کردن.

   قلعه طبرک را عمارت فرمود و ... اِحکام‌های عظیم کرد که از هجوم اینانج ایمن نبود. «راوندی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن