ادا و اطواری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَدا/اَطواری/

صفت نسبی

اداواطواری (گفتگو)‎

1. ویژگی آنکه ادا و اطوار از خود نشان می‌دهد.

   از آن ادا و اطواری‌هایش بود. «میرصادقی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن