ادب آموز

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَدب/آموز/

صفت

ادب‌آموز (قدیم)‎

1. تعلیم دهنده. یاد گیرنده. متعلم.

   گشت چو من بی‌ادبی را غلام/ آن ادب آموز مرا کرد رام. «نظامی گنجوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن