اذان‌گو

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اَذان/گو/

صفت

اذان‌گو

1. آنکه با صدای بلند اذان میگوید؛ مؤذن.

   سحرخوان‌ها و اذان‌گوها و ... صدای خروس و ... ساعت و نمودار اوقات روز و شبشان بود. «جعفر شهری»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن