اذان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَذان/

اسم

اذان (فقه)‎

1. الفاظ مخصوصی به زبان عربی که پیش از نماز خوانده می‌شود. آگاه کردن، خبر کردن.

   هیچ چاره می‌ندانستم در آن/ تا فرو خواند این مؤذن آن اذان. «مولوی»

کهن‌واژه

1. اذان ممکن است در زبان معیار باستان به صورت اذ - آن قابل تجزیه باشد؛ اصطلاحی ساده اما با مسما که ظاهراً پیش از اسلام به معنی مفعول کردن بوده است.

واژه‌های مشتق شده

• اذان‌گو، اذان گفتن

---

ترجمه
انگلیسی: muezzin muazzn joepye weed

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس