اذن داشتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِذن/داشتَن/

مصدر فعل لازم

اذن‌داشتن

1. مجاز بودن، اجازه داشتن.

   آیا اذن دارم دستمال شما را ببَرَم. «حاج سیاح»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن