اذن

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِذن/

اسم

اذن

1. اجازه، فرمان، رخصت. رخصت دادن، اجازه دادن.
2. (فقه): اجازه‌ای که صاحب حقی به کسی که ممنوع از آن حق است، می‌دهد تا در آن حق تصرف کند.

اسم

اُذُن

1. گوش.

واژه‌های مشتق شده

• اذن دخول، اذن فحوا، اذن دادن، اذن گرفتن، اذن خواستن، اذن داشتن

---

ترجمه
انگلیسی: permission leave

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت مغین