اذواق

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَذواق/

اسم مرکب

اذواق (قدیم)‎

1. ذوق‌ها؛ ذوق.

   از اذواق صاحب بصیرت، چیزی در او حاصل نشود. «سیدقطب»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن