ارتکاب کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِرتِکاب/کردن/

مصدر فعل متعدی

ارتکاب‌کردن (قدیم)‎

1. ارتکاب.

   اکل و شرب و امثال آن ... ارتکاب نباید کرد. «سید قطب»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن