از‌آسمان‌افتادن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /از/آسمان/اُفتادَن/

آیم مرکب

از‌آسمان‌افتادن

1. (گفتگو): از آسمان افتادن کسی یا چیزی؛ مناسب بودن او یا آن برای انجام کاری.

   اشخاصی که برای میرزا بنویسی از آسمان افتاده‌ ... زیر دست من گماشته‌اند. «مستوفی»

2. اهمیت یا برتری فوق‌العاده داشتن او یا آن؛ استثنایی بودن او یا آن.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن