استحسان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِستِحسان/

اسم

استحسان

1. نیکویی از ریشه حُسن.
2. (فقه): ترک قیاس توسط قاضی یا فقیه و انتخاب آنچه برای مردم آسان است و بر اساس ذوق و سلیقه جود.

مصدر متعدی

1. خوب دانستن، نیکو شمردن، پسند کردن، پسندیدن، نیکو جلوه دادن.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن

‎