استعمار

(اِ تِ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

آوایش

• [اِستعمار]

اسم مصدر

استعمار

1. (سیاسی): تسلط پیدا کردن کشور قوی بر کشوری ضعیف به‌طور مستقیم، با اختیار گرفتن قدرت سیاسی آن کشور و بهره‌کشی ناعادلانه از منابع اقتصادی آن.

مصدر متعدی

1. آبادانی خواستن.

صفت

1. آباد کردن کشور به ظاهر و غارت و چپاول آن در نهان.

فعل

1. استعمار کسی در مکان؛ باشنده‌ی آن جای کردن او را: استعمره المکان؛ باشنده آن جای گردانیدن او را. # آبادان کردن خواستن. آبادانی کردن خواستن. معمور کردن. تعمیر.
2. زندگانی خواستن. زندگانی دادن. # در اصطلاح کنونی استعمار به معنی تصرف عدوانی دولتی قوی مملکتی ضعیف را و غصب اموال و پایمال کردن حقوق و فعال مایشائی وی در آنجا.

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: colonization colonialism imperialistic imperialism

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8