استودان

فارسی

اُ تو/تُ

ریشه‌شناسی

پهلوی: astodān

اسم

اُستو (استخوان) + دان (پسوند مکان)

1. محوطه‌ای روباز، محصور، و معمولاً مرتفع در خارج شهر که زردشتیان استخوان‌های درگذشتگان خود را پس از متلاشی شدنِ جسد، در آن قرار می‌دادند؛ آرامگاه و مقبرۀ زردشتیان؛ ستودان، استخوان‌دان؛ دخمه؛ گورستان.