ام

فارسی

ضمیر

[اَمْ]

1. ضمیر شخصی مفعولی اول شخص مفرد؛ مرا:

   زمستان ۱۳۴۱ خواسته بود، ببیند ام.

   به بخش اشیاء گمشده ارجاعید ام.

   به یه دشت خیلی زیبا برد ام.

فرانوشت

بهتره، برای امکان شناسایی این ضمیر از شناسه فعل «-م»، به فعل چسبیده نشود؛ مثل، «بردم» (من بردم) و «برد ام» (من را برد).

عربی

اسم

ام [اُم]

1. مادر

فرانوشت

• اصطلاحی بسیار کهن که در آغاز شاید مادر تداعی می‌کرد ولی بعدها به معنی امت یا مادر امت مانند ملکه بوده‌است.
• اُم اصطلاحی خالص است و بگونه‌ای پیشوند عمّان نیز هست، اصطلاح بسیار باستانی اومان ماندا نیز با اُم شروع می‌گردد.
• اُم ممکن است آم که مشخصه زنانه باستانی‌تر است، باشد.

واژه‌های مشتق شده

• امیه
• عمان