مادر

فارسی

ریشه لغت

• پارسی میانه (پهلوی)

آوایش

• /مادَر/

اسم

مادر

1. زنی که از او فرزند یا فرزندانی به وجود آمده باشد، یا دارای فرزند است؛ مام، والده، ام.

   مادر در زبان معیار باستان نیز به صورت ما - دٓر صرف می‌شده ولی کنایه از بوسه چیدن بوده، و چون مادرها از سوی فرزندان بوسه باران می‌شوند لذا مادٓر به مادر تغییر تفهیم یافته.

2. در فارسی میانه ماتر، در فارسی کهن ماتا، در زبان نیای هند و اروپایی (آریایی) مِهتِر بوده است.

صفت

1. اصلی، اولیه، نخستین؛ صنایع مادر.
2. زمین، خاک.

استعاره

1. مادر فولادزره کنایه از: زن پیر و چاق و مهیب و بدجنس.

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• كردي: داییک–dayik
• آلمانی: Mutter ^de
• ارمنی: մայրիկ ^hy، մայր ^hy، (غیر رسمی)
• մամա ^hy
• اسپانیایی: madre ^es
• اسلواکیایی: matka ^sk
• انگلیسی: mother ^en
• ایتالیایی: madre ^it
• مازندرانی: مار
• بختیاری: دا
• پرتغالی: mãe ^pt
• تاجیکی: модар ^tg

• ترکی استانبولی: anne ^tr
• چکی: matka ^cs
• روسی: мама ^ru، мать ^ru (محاوره‌ای)
• سمنانی: مار
• عبری: ^he אם (em)
• عربی: ^ar أم
• فرانسوی: mère ^fr
• لکی: دالکه
• هلندی: moeder ^nl
• یونانی: μητέρα ^el، (محاوره‌ای)
• μάνα ^el

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن