بابه

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /بابِه/

اسم

بابه

1. انشقاق یافته از باب،
2. بهایی، پیروان سیدمحمدعلی‌باب در شهر بهار در آغاز نهضت بهائیت. مترادف با بابی.

ریشه شناسی۲

1. حریف شدن، شاخ شدن.

   نهضت بهایی وقتی در جامعه خالص شیعه شهرستان‌بهار رخنه کرد، سادات بهار به تکاپو افتادند، نزاع میان دو فرقه بالا می‌گرفت و گاهی منجر به آتش زدن منازل یکدیگر می‌شد، نوع تبلیغات دو فرقه به‌گونه‌ای بود که افراد کم سواد در انتخاب کیش، مستاصل بودند، بطوریکه رفتار یکی از سکنه که هر روز کیش خود را عوض می‌نمود ضرب‌المثل شد؛ بدین منوال او قبل از ظهر شیعه بود بعداز ظهر بابی. یا بالعکس.