بتول

(بَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت

1. کسی که از دنیا بریده و به خدا پیوسته و نیز از ازدواج خودداری کند.
2. پارسا، پاکدامن، لقب حضرت فاطمه (ص)

1. و حضرت مریم.

منابع

• فرهنگ لغت معین