بشر

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /بَ/شَر/

اسم

بَشر

1. مردم، مخلوق، انسان، آدمی، از موجودات خداوند متکلم بدون دُم.

   بشر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش بَ - شَر قابل تجزیه باشد و کنایه از موجود یا جانوری زیانکار و شرور است که در طول حیات خویش جز زیان چیزی دیگری نمی‌آفریند.

مصدر فعل لازم

بِشر

1. گشاده رویی، خوشرویی.

واژه‌های مشتق شده

• داشَر، آدم ابولبشَر

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین