بلد

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /بَلَد/

اسم

بلد

1. آن که راه را می‌شناسد و دیگران را راهنمایی می‌کند.
2. جمع بلاد، بلدان، زمین، ناحیه، شهر.
3. بِلَدْ: در گویش گنابادی یعنی یاد داشتن ، کاربلد بودن ، شناختن و آشنا بودن با محل و مکان ، کاردُرُست

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین