به‌آسمان‌رفتن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /به/آسمان/رفتن/

کنایه

به‌آسمان‌رفتن

1. (گفتگو): به آسمان رفتن و به زمین آمدن کنایه از: خواهش، التماس، اصرار، یا کوششِ زیاد کردن.

   به آسمان بروی، و به زمین بیایی، من از اینجا تکان نمی‌خورم.

کهن کنایه

1. به آسمان رفتن و به زمین آمدن کسی، در دنیای باستان ایرانیان کنایه از: بی‌حیثیت شدن او بود. مانند کیکاووس که اولین کسی بود به آسمان رفت سپس در کنار برکه‌ای در مازندران به زمین افتاد. عروج.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن